مش جراحی

ساختار و مواد مش جراحی
مش جراحی معمولاً از جنس‌های مختلفی ساخته می‌شود که هرکدام برای اهداف خاصی طراحی شده‌اند:
پلی‌پروپیلن: یک ماده رایج و غیرقابل جذب که مقاومت بالایی دارد و برای استفاده‌های طولانی‌مدت مناسب است.
پلی‌استر: سبک و انعطاف‌پذیر، اما کمی حساس‌تر از پلی‌پروپیلن.
مش‌های ترکیبی و چندلایه: ساخته شده از ترکیبی از مواد قابل جذب و غیرقابل جذب که بافت اطراف را حمایت می‌کنند و به مرور زمان جذب می‌شوند.
برخی مش‌ها قابل جذب هستند و بافت‌های اطراف به تدریج آن‌ها را جذب می‌کنند و از بین می‌روند؛ این مش‌ها برای جراحی‌هایی که نیاز به پشتیبانی موقت دارند، مناسب هستند. نوع غیرقابل جذب مش برای جراحی‌هایی که به تقویت طولانی‌مدت نیاز دارند به‌کار می‌رود.
انواع مش جراحی
مش‌های قابل جذب: این مش‌ها به‌تدریج در بدن حل و جذب می‌شوند و برای جراحی‌هایی که نیاز به تقویت کوتاه‌مدت دارند، مناسب هستند.
مش‌های غیرقابل جذب: این نوع مش‌ها برای پشتیبانی دائمی استفاده می‌شوند و از پلیمرهای مقاومی ساخته شده‌اند که بدن نمی‌تواند آن‌ها را تجزیه کند.
مش‌های ترکیبی: شامل لایه‌های قابل جذب و غیرقابل جذب هستند که در طول زمان، بخش قابل جذب آن از بین می‌رود و بخش غیرقابل جذب باقی می‌ماند.
سایزبندی و انواع ساختاری
مش‌های جراحی در اندازه‌ها و اشکال مختلفی تولید می‌شوند که انتخاب آن‌ها بر اساس نوع جراحی و ناحیه موردنظر تعیین می‌شود. برخی از مش‌ها به‌صورت پیش‌ساخته و با شکل‌هایی متناسب با ناحیه مورد نظر ارائه می‌شوند، مانند مش‌های دایره‌ای برای فتق ناف یا مش‌های بیضوی برای ترمیم دیواره شکمی.
مش جراحی در جراحی‌هایی نظیر ترمیم فتق، بازسازی دیواره‌های شکمی و ترمیم بافت‌های پاره‌شده به‌کار می‌رود. همچنین، در برخی موارد خاص جراحی پلاستیک و ترمیمی نیز از این مش‌ها استفاده می‌شود.
مش جراحی با انواع مختلف و سایزهای گوناگون یکی از اجزای مهم در جراحی‌های ترمیمی و تقویتی است. این مش‌ها با توجه به مواد سازنده و ساختار خاص خود، امکان بهبود سریع‌تر و استحکام بهتر ناحیه جراحی‌شده را فراهم می‌کنند و نقش حیاتی در موفقیت فرآیندهای ترمیمی دارند.