نخ جراحی

نخ‌های جراحی براساس ساختار، مواد سازنده و نحوه تجزیه‌پذیری به انواع مختلف تقسیم می‌شوند:
نخ‌های قابل جذب (Absorbable Sutures): این نخ‌ها پس از مدتی به‌صورت طبیعی توسط بدن جذب می‌شوند و نیازی به برداشتن آن‌ها نیست. استفاده از این نوع نخ برای بافت‌هایی که بهبود سریع‌تری دارند، بسیار مناسب است. نخ‌های قابل جذب معمولاً از جنس پلی‌گلایکولیک، پلی‌دی‌اکسانون یا مواد طبیعی مانند کاتگوت تولید می‌شوند.
نخ‌های غیرقابل جذب (Non-Absorbable Sutures): این نخ‌ها به مرور زمان جذب نمی‌شوند و برای بافت‌هایی به کار می‌روند که به حمایت طولانی‌مدت نیاز دارند. نخ‌های غیرقابل جذب معمولاً از جنس نایلون، پلی‌استر یا ابریشم ساخته می‌شوند و ممکن است نیاز به برداشتن آن‌ها پس از بهبودی زخم باشد.
نخ‌های تک‌ریسمانی و چندریسمانی (Monofilament vs. Multifilament): نخ‌های تک‌ریسمانی از یک رشته نخ تشکیل شده‌اند و به دلیل سطح صاف، اصطکاک کمتری با بافت دارند. در حالی که نخ‌های چندریسمانی از چند رشته نخ بافته‌شده تشکیل می‌شوند و قدرت بالاتری دارند اما احتمال عفونت در آن‌ها بیشتر است.
نخ‌های جراحی در سایزهای مختلفی ارائه می‌شوند که معمولاً با اعداد و حروف مشخص می‌شوند. هرچه عدد نخ بزرگ‌تر باشد، نخ نازک‌تر است؛ مثلاً نخ‌های سایز 0، 2-0 و 3-0 ضخیم‌تر بوده و برای بستن بافت‌های قوی‌تر استفاده می‌شوند. در مقابل، نخ‌های سایز 6-0 و 7-0 بسیار نازک بوده و برای جراحی‌های ظریف مانند چشم یا جراحی‌های پلاستیک به کار می‌روند. انتخاب سایز نخ به نوع جراحی، محل زخم و میزان فشار وارد بر بافت بستگی دارد.
نخ جراحی با انواع و سایزهای مختلف خود یکی از اجزای اصلی هر عمل جراحی است. این ابزار به جراحان کمک می‌کند تا با دقت و اطمینان زخم‌ها را ببندند و فرآیند بهبودی را تسریع کنند. نخ‌های جراحی با توجه به نوع و محل زخم انتخاب می‌شوند و نقش مهمی در موفقیت عمل جراحی و کاهش عوارض بعد از آن دارند.